Naar Zee en Ostracods spotten

Vandaag gaan we na het bezoek aan de dokter met z’n allen naar het strandje bij de dubbeldekker.
Het is er vrij rustig en we genieten volop.
Na een paar heerlijke zwem/snorkel sessies gaan we richting huis voor het middag slaapje.
We hebben broodjes gehaald bij El Pescado voor de lunch.
Thuis even slapen en dan naar Nadine. Voor de avondduik moet ik nog even de duikspullen ophalen bij VIP.

Rond volle maan gebeurt er iets raars bij de duikers op Bonaire. Ineens zoemt het door de duikwereld en heeft iedereen het erover: ‘ostracods’. Sommigen hebben het al een keer gezien, anderen weten in theorie wat het is, en weer anderen hebben geen flauw idee waar het over gaat, behalve dat het iets is wat je meegemaakt moet hebben. En dat tijdens deze nachtduik je lamp niet aan mag!

Twee, drie dagen na volle maan, 3 kwartier na zonsondergang is er gedurende 20 minuten een bijzonder verschijnsel te zien. De ostracods komen in grote getalen uit de diepte omhoog naar het rif.

Bron: E Ray Lankester – A Treatise of zoology

Duidelijke uitleg is moeilijk te krijgen. Ik zoek informatie op internet, maar zelfs die is erg beperkt. Het verschijnsel van de ostracods is pas vrij recent ontdekt. Ik ga op zoek naar achtergrondinformatie en ontdek dat ostracods een enorm grote familie zijn van vele verschillende soorten. Simpel gezegd is het een soort plankton, hele kleine wezentjes. 
De soort waar de duikwereld op Bonaire over zoemt rond volle maan, is de Cypridinid Ostracod. Het bijzondere aan deze mosselkreeftjes is dat ze beschikken over klieren die twee stoffen kunnen afgeven. De Ostracod kan met zijn klieren deze twee stoffen naar buiten spuiten. Als deze met elkaar en met het in het zeewater aanwezige zuurstof mengen, ontstaat er licht. Dit verschijnsel heet bioluminescentie.

Oke. Dat is dus de theorie. Tijd om dit verschijnsel zelf te ervaren.
Kleinigheidje: om dit bijzondere verschijnsel te zien moet je een nachtduik maken. En het is alleen te zien als het echt volledig donker is. Duiklampen zijn dus niet toegestaan!

Zonsondergang
Gezellig zitten we aan de waterkant te kijken naar de ondergaande zon. Maar voor ons geen cocktail, biertje of rosé. Voor ons geen hangmat in het laatste zonnetje. Fanatiek kijken we op ons horloge. We zien de wijzers vooruit kruipen terwijl de zon zakt. Exact 45 minuten na zonsondergang moeten we op het rif zijn.

Terwijl de andere strandgangers hun laatste slok nemen en hun spullen opruimen, hijsen wij onze duiksets op de rug en gaan te water. Met onze duiklampen aan zwemmen we over de eerste meters zandbodem naar het rif.

Op 10 meter aangekomen, besluiten we dat dit een goede plek is en schakelen we onze lampen uit. Dat is even wennen! Maar onze ogen wennen snel aan het gebrek aan licht. Het is net na volle maan en de maan geeft met dit heldere water zelfs op 10 meter diepte nog genoeg licht om het rif te kunnen onderscheiden. We zien genoeg silhouetten om te voorkomen dat we ergens tegen aan zwemmen.

In eerste instantie zien we niets bijzonders en zijn we nog een beetje aan het wennen aan het rondzwemmen in het donker. Na een minuut of vijf denk ik echter ineens een lichtflitsje te zien. En nog voor ik naar mijn buddy kan gebaren dat ik iets gezien denk te hebben, verschijnen er overal om ons heen minuscule lichtflitsjes. Ik weet niet wat ik zie. Met grote ogen kijk ik om me heen. Tegen de silhouetten van de grote struiken zacht koraal zie ik lichtflitsjes in patronen en series omhoogschieten. Als elfenstof, of knipperende vuurvliegjes, of een vuurpijl die steeds kleine sterretjes loslaat. Dit is echt bizar! Duizenden kleine vuurpijltjes lijken vanaf het rif omhoog te schieten. Vijf of zes kleine, pulserende lichtflitsjes achter elkaar, steeds iets hoger dan de vorige. En dat overal waar je kijkt!

Ik probeer onder water te bedenken hoe ik dit uit moet leggen. Als een avondwandeling in een sprookjesbos terwijl de elfjes elfenstof rondstrooien? Als duizenden ieniemienie vuurpijltjes, van grote afstand gezien? Als…?
Ik snap nu waarom niemand het me goed kan uitleggen. Dit is niet te beschrijven. Wat een schitterend gezicht! Een uniek natuurverschijnsel waar je zelf middenin zit.

Twintig  minuten lang kijk ik met grote ogen om me heen terwijl ik stil boven het rif hang. En dan stopt de voorstelling ineens, net zo plotseling als ze begon. Ik voel me ineens een beetje alleen. Alle elfjes zijn verdwenen.

Sprakeloos kom ik boven water. Hier ben ik echt stil van.